verhaal deel 3

'Ja, natuurlijk!', zeg ik meteen. Heather is helemaal door het dolle heen.

Net zoals ik, niet te vergeten! Ik ga waarschijnlijk naar New York! NEW YORK. We hebben het hier niet over een magere verhuizing van hier naar een straat verderop. Maar van duizenden kilometers en waarschijnlijk ook nog vierkante meters! Want ja, ik neem aan dat ons huis nu, misschien wel de garage van ons volgende huis wordt?

De hele avond zitten wel met z'n vieren aan tafel. Aan ons plan te werken. Want ja, het is eigenlijk definitief: we gaan emigreren naar New York! Mijn vriendinnen weten nog van niets, en ik heb met mijn ouders afgesproken dat we voorlopig nog niemand hierover inlichten. Want stel je voor als het toch niet door gaat?

'Mam, ik ga slapen', zeg ik. Ik voel me heel erg moe. Het voelt ook allemaal zo raar.

'Welterusten, slaap maar lekker uit', zegt mijn moeder en knipoogt.

In mijn bed lig ik te draaien. Ik zie het al voor me en ik heb al pagina's vol geschreven met wat ik allemaal wil kopen en wat ik allemaal ga doen in New York. Dat mijn vriendinnen langs kunnen komen en dat ik met ze naar de geweldigste feesten kan! Nou ja, dat zal nog wel wat jaren duren, want op de een of andere manier is het toch wel wat strenger met uitgaan in Amerika. Zo mag je ook pas gokken als je 21 bent. Maar.. ik kan wel lekker 2 jaar eerder mijn rijbewijs halen! En we gaan natuurlijk wel dichtbij dé straten van New York wonen!

Eindelijk val ik diep in slaap.

Op school aangekomen ben ik nog steeds moe van het hele weekend.

Ik kom het schoolplein opgelopen en zie Harley, Cheryl en Chanel fluisterend mijn kant op kijken. Ik kijk ze aan met een langhoudende arrogante blik. Ze kijken weg. Wauw! Dat heb ik nog nooit meegemaakt.

Marlie en Roos komen gillend op me afgerend! 'Madison! Wat heb jij geflikt zeg?', ik trek mijn schouders op en glimlach. Tja, het leven is vaak nou eenmaal mooi. Ik zie tenminste dat Marlie en Roos echt oprecht blij voor me zijn en dat maakt mij ook blij. Hoeveel miljoenen mijn ouders binnenkort ook op de bank zullen hebben. Maar eigenlijk, zal ik daar wel wat van merken? Want mijn ouders, ik weet vooral van mijn moeder dat ze veel geld wil uitgeven, maar zal dit ook zo blijven? Want als je het geld nou eenmaal hebt om alles te kunnen kopen blijft het toch ook niet meer leuk?

'Allemaal gaan zitten en mond dicht!', roept mijn mentor door de klas. Echt, die vent is zo eng! Een mager gezicht met een bos grijze stro op zijn hoofd, een bolle bierbuik en een stel magere poten eronder. Ik vraag me af of hij op zijn vader of moeder zou leggen. Of is het soms een kruising? Dat lijkt me wat waarschijnlijker. Vuilnisbakkenras.

Ondertussen is iedereen doodstil geworden. Meneer Gerards begint over een of ander proefwerk te praten die we blijkbaar al enkele maanden geleden hebben gemaakt. Whatever, oninteressant. Hij begint aan een stuk door te praten.

Wendy begint te mopperen. 'Meneer, moet dit nou echt zolang duren?!'

'Wendy! Ik wil dat je niet zo brutaal doet!'

Wendy trekt haar schouders op. Het kan haar echt niks schelen. Leraren zijn vaak wel wat gewend van haar, zelfs ik. Zo af en toe kan ze nogal bot of kwetsend uit de hoek komen, zonder dat ze het in de gaten heeft. Maar ach, zo is Wendy. Over het algemeen is ze een schat van een vriendin! En tja, ze heeft toch gewoon gelijk? Naar wat voor gezeik zitten we eigenlijk ook te luisteren?

Chanel zit langs Harley, achteraan in de klas. Dat doen ze altijd. Gelukkig zit ik helemaal aan de andere kant van de klas. Zodat ik niet het slachtoffer ben, maar Dilara. Ze wordt eigenlijk door iedereen buitengesloten. Best zielig.. ik zeg er maar niets van, want anders krijg ik dadelijk een lading poeder in mijn gezicht of zit mijn jas helemaal onder de nagellak. Je zou zeggen dat ze zuinig om zouden gaan met hun peperdure make-up. Maar nee, niets is minder waar.

'Nou, we hebben nog een stuk les over en ik ben klaar met mijn stof. We houden even een weekendpraatje', zegt meneer Gerards. 'Wie heeft er iets leuks gedaan?'

'Meneer! Madison heeft de loterij van 5 miljoen gewonnen!', schreeuwt Noëlle.

Ik zie dat meneer Gerards schrikt. Zijn mond staat open. Van verbazing waarschijnlijk. Ik glimlach, denk ik. Ik weet niet hoe ik kijk, maar het voelt als een glimlach. Een nonchalante. Ik zeg niks, niemand. Ook al voel ik, dat iedereen me aanstaart. Zelfs Michiel. Ja, hij staart me zelfs aan!

verder of niet verder?